 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
На ранішнім сьнезе ні сьледу –
дзівота!
Здаецца, ступіць –
быццам грэх сатварыць.
А чорны вярхнік
на шляху адзіноты
Па белым,
па сонечным полі імчыць.
Усё чысьцінёй першароднай абнята.
Па грудзі каню –
шаргатлівы сумёт.
Да лесу спалохана
ціснуцца хаты,
А ранак празрысты зьвініць,
быццам лёд.
З хацінак ніхто
не выходзіць за дзьверы –
А раптам пакліча
ці зойдзе вярхнік?
Прададзеным
цяжка ў свабоду паверыць,
Якую крывёй здабываюць для іх.
А хто здабывае?
Зь якой гэта ласкі?
Не, браце,
падмануць і тысячны раз.
Пра вымерлых волатаў
сумныя казкі
Больш блізкія,
больш дарагія для нас.
А лес набліжаецца.
Гурбы глыбеюць,
Глытаючы коньніка разам з канём.
...Глухое рыданьне:
«О Божа! Ня вераць!»
Заціхла пад белым, як жах, дываном.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
